Czy młodzi przeciw czemuś i komuś się buntują? Lata temu bunt dojrzewającej, wkraczającej w dorosłe życie młodzieży był elementem, który kształtował ich tożsamość, dawał podstawy ich osobowościom, temu, kim mieli się stać. Stawali w opozycji do rodziców i starszych pokoleń i w ten sposób szukali swojego miejsca w świecie.
Odnoszę wrażenie, że bunt młodych to już przeszłość. Dawniej był to temat rozmów zarówno dorosłych, jak i młodzieży, porad wychowawczych, a nawet sztuki i literatury. A jak jest teraz? Może ja go po prostu nie zauważam?
I nie mam na myśli drobnych domowych potyczek o to, jak długo dzieciak może grać, albo dlaczego ma od razu odrobić lekcje a nie za tydzień, albo o której ma wrócić do domu. Chodzi mi o poważniejsze sprawy, imponderabilia, wartości starych, przeciw którym występują młodzi. I co? I nic. Młodzi akceptują pęd swoich rodziców do zajmowania się głównie zarabianiem pieniędzy, do robienia karier, do wyścigu szczurów. Nie buntują się również przeciw różnym postawom życiowym i podejmowanym działaniom, typu chorobliwe dbanie o wygląd i wagę, życie według pseudowartości promowanych w mediach.
Nawet na poziomie działalności politycznej nie widać ludzi młodych. Potulnie czekają, aż starsi pozwolą im cokolwiek powiedzieć i zrobić. Czy to w partiach politycznych czy ruchach społecznych (sformalizowanych i niesformalizowanych) widać przewagę osób starszych. Gdy widać protestujących na ulicach, to są to przede wszystkim osoby w wieku średnim i powyżej. Młodzi wychodzą na ulice dla beki. Gdzie młodzież, która była przekonana, że zbuntuje się i zmieni świat, który im się nie podoba, a który urządzili ich rodzice?
Czy ten brak buntu to skutek stopienia się poglądów na świat ludzi starszych i młodzieży? Czy naprawdę wszyscy rodzice i ich wszystkie dzieci wyznają te same wartości, posiadają te same poglądy i wyznaczają sobie te same życiowe cele?
Jak naprawdę jest? Kiedy i na skutek czego tak się stało? Jak teraz młodzi kształtują swoją tożsamość?