Nie przeczytałem żadnej książki Remigiusz Mroza. Nie złożyło się. A może przestraszyła mnie ich liczba? Wciąż jednak czytałem o jego twórczości, o pracowitości. Stwierdziłem więc, że jego książka o pisaniu może być ciekawa, w końcu to mega popularny pisarz, wie jak pisać.

W pierwszym zdaniu poradnika napisał, że nie da się nikogo nauczyć pisać, dlatego skupi się na opisaniu swojego procesu twórczego i swojego doświadczenia.

Mróz jest nałogowym czytelnikiem, pisał od dziecka pamiętnik, a potem opowiadania, powieści, bloga, stronę domową, e-zin, gazetkę szkolną. Okazuje się, że nie zaczął nagle pisać, że miał duże doświadczenie jeszcze przed debiutem. No i że zawsze był pracowity.

Mróz pisze rzeczywiście raczej o swojej pracy, jak doszło do debiutu, jaka jest rola redaktor, jakie błędy popełnił, dlaczego pisze w tylu gatunkach, od kogo się uczył, dlaczego ważna jest systematyczna praca, a nawet rutyna, kto mu pomógł, jak wyglądała promocja książek.

Część książki poświęcona jest na porady warsztatowe.  Remigiusz pisze prosto, zrozumiale, podpiera się nie tylko własnymi doświadczeniami, ale i przykładami z różnych lektur. Próbujący pisać, ale również ci, którzy już debiutowali, mogą tylko zyskać po przeczytaniu „O pisaniu”.

Odnoszę wrażenie, że narzekanie na tę książkę, to wynik zazdrości o sukces, sławę i pieniądze. No tak, ale nikt się do tego nie przyzna.