Marzeniem każdego rodzica jest wychować dziecko odporne na różnorodne przeciwności życiowe. Takie dziecko, aby umiało unikać problemów, a w razie ich wystąpienia umiało sobie z nimi poradzić.

Szczególnie w okresie dojrzewania wcześniej nabyte umiejętności i czynniki osobowości mogą przyczynić się do większej odporności na przeciwności, a tym samym zarówno na łatwiejsze (dla wszystkich, nie tylko dla nastolatka) przejście przez ten trudny okres, jak również łatwiejsze późniejsze życie.

Oto czynniki związane z odpornością nastolatków i dzieci na przeciwności, które pojawiają się w życiu każdego człowieka:

1. Czynniki rodzinne:

– brak wczesnej separacji z rodzicem lub straty,

– bezpieczne przywiązanie,

– autorytatywny styl rodzicielski, pisałem o nim tutaj>>> 

– zaangażowany ojciec zobacz>>>

2. Czynniki społeczne:

– pozytywne doświadczenia edukacyjne dowiedz się więcej>>>

– dobra sieć wsparcia społecznego (w tym relacje z rówieśnikami i udział w zorganizowanych praktykach religijnych),

– wysoki status socjoekonomiczny.

3. Cechy psychologiczne:

– wysoki poziom zdolności,

– łatwy temperament. 

4. Przekonania oceniające Ja:

– wysokie poczucie własnej wartości, zobacz więcej>>>

– wewnętrzne umiejscowienie kontroli,

– duże poczucie własnej skuteczności w wykonywaniu zadań,

– optymistyczny styl wyjaśniania.

5. Umiejętności radzenia sobie:

– umiejętności planowania,

– poczucie humoru,

– empatia,

– umiejętność dystansowania się od dewiacyjnych figur przywiązania i grup rówieśniczych,

– umiejętność znajdowania lub tworzenia społecznych sieci wsparcia,

– umiejętność wykorzystywania swoich talentów do tworzenia wspierających grup społecznych i unikania grup dewiacyjnych.

(za: A. Carr – Psychologia pozytywna)

Jak widać, na większość z tych czynników, wpływ mają rodzice dziecka. Problem jednak w tym, że nie da się zadbać o nie, gdy dziecko już wchodzi w okres dojrzewania. Nie da się wtedy wielu rzeczy nadrobić, jest za późno na wzięcie się za wychowywanie dziecka.

To częste złudzenie, że „jeszcze mamy czas, później wytłumaczymy synowi/córce różne rzeczy i będzie dobrze”. Im mniej będzie troski rodziców o wyżej wymienione cechy, tym gorzej przebiegnie okres dojrzewania. Nie tylko dla dziecka, ale również dla jego otoczenia i wzajemnych między nimi stosunków.

Kiedy więc trzeba o to dbać? Może się to wydać przesadą, ale rodzice powinni zabrać się za wzmacnianie i rozwijanie różnych cech, zdolności i talentów od razu po urodzeniu się dziecka! Przyjęty model wychowania i relacji w rodzinie wpływa na rozwój dziecka, cechy, które zostały wyżej wymienione, a tym samym na jego okres dojrzewania i dorosłość.