Naukowcy wyodrębnili czynniki osobowościowe sprzyjające nieśmiałości:

– negatywna rozbieżność między ja realnym a idealnym,

– wysokie standardy wykonywania zadań, czynności oraz pełnienia ról (dominacja ja idealnego),

– poczucie nieadekwatności standardów do zadań, którym dana osoba ma sprostać,

– tendencja do spostrzegania innych ludzi jako stawiających wysokie wymagania,

– niestabilna samoocena.

Dużą rolę w procesie formowania i utrwalania nieśmiałego charakteru odgrywają doświadczenia z dzieciństwa. Wśród najczęściej wymienianych znajdują się:

– wygórowane oczekiwania rodziców, nauczycieli lub rówieśników; wzmacnianie poczucia niespełniania standardów,

– niedostateczne przyswojenie umiejętności społecznych, np. wskutek braku wystarczających ilości kontaktu z rówieśnikami,

– przykre wspomnienia związane z odrzuceniem, ośmieszeniem,

– sygnały i emocje przejmowane od rodziców w pierwszych latach życia (uczenie się nieśmiałości),

– skłonności wrodzone.

Nie ma jednak zgody co do istnienia jednej przyczyny nieśmiałości, najczęściej mówi się po prostu, że tych przyczyn może być wiele.

Behawioryści twierdzą, że nieśmiałość jest wyuczoną fobią, w reakcji na sytuacje społeczne. Jej przyczyną mogą być:

– negatywne doświadczenia z ludźmi w pewnych sytuacjach, czy to w bezpośrednim kontakcie, czy przez obserwowanie;

– nie nauczenie się „właściwych” umiejętności społecznych;

– przewidywanie własnego niestosownego zachowania i spowodowany tym nieustanny lęk o to, jak się wypadnie;

– wyuczone niedocenianie i upokarzanie samego siebie z powodu swojego „nieprzystosowania” – „Jestem nieśmiały”, „Nie jestem nic wart”, „Nie potrafię”, „Chcę do mamy!”.

 Oto kolejne zestawienie odpowiedzi na pytanie „dlaczego jest się nieśmiałym”:

– badacze osobowości są przekonani, że nieśmiałość jest cechą odziedziczoną, podobnie jak inteligencja, czy wzrost,

– behawioryści sądzą, że osoby nieśmiałe po prostu nie przyswoiły sobie umiejętności społecznych niezbędnych w kontaktach z innymi ludźmi,

– psychoanalitycy twierdzą, że nieśmiałość jest zaledwie sym­ptomem, uświadomionym przejawem nie uświadamianych konfliktów szalejących głęboko w psychice,

– socjologowie i niektórzy psychologowie dziecięcy uważają, że nieśmiałość należy rozważać w kategoriach programowania społecz­nego – warunki życia w społeczeństwie sprawiają, że wielu z nas staje się nieśmiałymi,

– psychologowie społeczni sugerują, że początkiem nieśmiałości jest tylko i wyłącznie skromna etykieta „nieśmiały”. „Jestem nieśmiały, bo tak o sobie mówię, lub inni ludzie tak mnie nazywają”. 

Jesteś osobą nieśmiałą? One Ci pomogą>>>