Wybaczanie nie jest proste. Nie jest automatycznym myśleniem czy działaniem.  

Co to znaczy wybaczyć? To czuć, że doznana od kogoś obraza, krzywda, już nie boli. Aby wybaczyć trzeba zaakceptować, że zostałem obrażony, skrzywdzony i przyznać się do własnej bezbronności.

Wiele osób ma do siebie żal, że nie umiało się obronić. Takie zachowanie oznacza, że nie mają do siebie szacunku.

Z poczuciem krzywdy wiąże się zemsta. A kiedy chcemy się mścić to pozwalamy dominować naszej pobudliwości, gniewowi, temu co w nas najgorsze.  A to jest niebezpieczne dla zdrowia psychicznego, fizycznego i duchowego. Zarówno w przenośni jak i dosłownie, ponieważ pielęgnowanie gniewu powoduje  stres, wyzwala niepokój, cierpienie, jesteśmy nieszczęśliwi, niezadowoleni, nie myślimy o sobie, nie rozwijamy się duchowo. Wszystko koncertuje się wokół tego jak kogoś skrzywdzić, jak odpłacić mu pięknym za nadobne. Wszystko nabiera negatywnego kontekstu, izolujemy się. Wykluczamy w ten sposób, że można w drugiej osobie znaleźć coś dobrego, zdrowego, pięknego. Koncentrujemy się na negatywnym myśleniu i postępowaniu. To nas ogranicza, zabija nasze możliwości, zdolność do racjonalnego myślenia i działania. Karłowaciejemy.

Dla własnego dobra należy zerwać z cierpieniem. Musimy wybaczać.

Nie po to by kogoś uwolnić od winy, ale by uwolnić siebie od niepokoju. I żyć teraźniejszością, nie tracić czasu. Mamy jedno życie, którego nie warto tracić na poświęcaniu czasu na fakt, że zostaliśmy w jakiś tam sposób skrzywdzeni. Tracimy czas na planowanie zemsty, która nie da żadnych pozytywnych efektów.

Kto pozostaje na etapie zemsty, zawziętości, niewybaczania ten w duszy umiera. Trzeba uświadomić żonie, mężowi, że nas zranił. Wyrazić uczucia i poprosić o jego/jej wersję faktów. Wysłuchać w ciszy. Może się okazać, że druga osoba też poczuła się zraniona. Okaż uwagę, dodaj to co towarzyszy Twojemu cierpieniu.

Trzeba żyć w pokoju, aby stawiać czoło życiu, temu co nas czeka. Pozostawanie w cierpieniu to nasza odpowiedzialność, to my podejmujemy decyzję.