Światowa Organizacja Zdrowia WHO po wielu latach konsultacji podjęła decyzję i wpisaniu uzależnienia od gier do Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych.
„Uzależnienie od gier wideo to „typ stałych lub powtarzających się zachowań związanych z grami wideo, zarówno po sieci (np. przez internet) lub w trybie offline, charakteryzujący się:
zaburzoną kontrolą nad gamingiem (np. jego częstotliwością, intensywnością, długością, kontekstem oraz rozpoczęciem i zakończeniem rozgrywki)
nadaniem grom wideo tak dużego priorytetu, iż stają się one ważniejsze od innych zainteresowań i codziennych czynności
kontynuowaniem gamingu nawet w obliczu negatywnych konsekwencji, które mogą narodzić się z tego typu aktywności obejmujących życie rodzinne, zdrowie, edukację, pracę oraz inne ważne aspekty życia.
Wzorzec zaburzeń powinien być obecny przynajmniej przez 12 miesięcy, negatywnie wpływając w tym czasie na różne ważne aspekty naszego życia, w tym życie rodzinne, osobiste, społeczne czy też pracę.”
Decyzja WHO o uznaniu uzależnienia od gier wideo za zaburzenie psychiczne oficjalnie wejdzie w życie 1 stycznia 2022 roku, ale protestują już organizacje gamingowe i producenci gier. Od lat wiadomo, że od grania w gry można się uzależnić, więc jest to tylko formalne potwierdzenie znanego faktu. Choć nie jest łatwo zdiagnozować to uzależnienie, coraz więcej osób ma problem ze zwykłym korzystaniem z tej formy rozrywki. Szacuje się, że może to być od kilku do nawet kilkunastu procent wszystkich graczy. A pamiętajmy, że grać mogą nawet dwa miliardy ludzi na całym świecie, więc nawet kilka procent z takiej liczby musi przerażać. Powstają nowe ośrodki leczenia uzależnienia od gier, ale wydaje się, że wciąż potrzebne są nowe badania nad skutecznością różnego typu metod pomagających w wychodzeniu z tego uzależnienia. Tym bardziej że w swoim przebiegu jest podobne do uzależnień od alkoholu czy narkotyków.
Co mogą i powinni zrobić rodzice
Co mogą i powinni zrobić rodzice, aby ustrzec swoje dziecko przed uzależnieniem, nie tylko od grania? Nie wpadać w panikę: jeśli dziecko gra, nie oznacza, że się uzależni. Trzeba jednak brać pod uwagę, że jest to jednak niestety możliwe.
Podstawą są oczywiście dobre relacje z własnymi dziećmi, wzajemne zaufanie i szczerość. To są czynniki, które nawet w przypadku wystąpienia problemów, pozwalają na szybkie ich zauważenie i odpowiednią reakcję. Poza tym rodzice mogą obserwować swoje dzieci, ale nie inwigilować, interesować się w jakie gry dziecko gra, ile czasu spędza na tym zajęciu, czy nie zaniedbuje innych sfer życia przez granie. A jeśli mają wątpliwości, zawsze mogą udać się na przykład do najbliższej poradni psychologiczno – pedagogicznej i porozmawiać z pedagogiem lub psychologiem, lub skonsultować się w poradni zdrowia psychicznego lub leczenia uzależnień z terapeutami. A na co dzień rodzice powinni spędzać czas ze swoimi dziećmi i nawiązywać z nimi jak najgłębsze relacje. Takie proste i takie trudne, ale zawsze skuteczne.